Eczaneden aldığı tek çizgili İdrar testlerine inanmayıp çoğu zaman acilde gebelik testi yaptırmanın verdiği alışkanlıkla yine bir acil ziyareti ve bin beş yüz saat kadar uzun geçen bir buçuk saatin sonunda sonucu öğrenmiştim.
Kışlık montlar yeniden çıktığında cebini karıştırıp 100 tl çıkmasını dilersiniz ya…Çok da ihtiyacınız vardır o anda o paraya. İşte öyle bir umutla bir test daha yaptırmak istedim. Belki yaramaz kızım bana sürpriz yapacaktı? Belki son anda rahim yatağına gömülüp yorganı da örtüverecekti üzerine? Eczaneden aldığım tek çizgili gebelik testlerine inanmayıp yine acilin yolunu tutmuştum. Kan verecektim. 13 olan beta hcg değeri 26 ve üzeri ise umutlanabilirdim?
Arkadaşımda kaldığım bir gece, Kadıköy sahilden yürüyerek Numune Hastanesi’ne gidip kan verdim.Aşılama ve tüp bebek sonucu öğrenmem gereken zamanlarda hafta sonu veya resmî tatillere, bayramlara denk geldiyse en yakın acile gidip kan veriyordum. 1 saatte de sonuç çıkıyordu. Tedavi aşamasında olduğumu söyleyince sorun çıkarmıyorlardı.Hatta normal zamanlarda da kadın doğum doktoru çok yoğun ise başka hekimlerden rica ediyor,boş bulduğum birimden gebelik testi istiyordum. Kalp doktoru,kbb doktoru,aile hekimi… Kim denk gelirse… Gebelik testi istediğimi, kadın doğumun yoğun olduğunu söyleyince hemen kabul ediyorlardı. Ya da o an yüzüm virane bir dilenci gibi göründüğü için acıyıp da kabul ediyor da olabilirler. Orasını bilemeyeceğim 🙂
Neyse, nerede kalmıştık? Numune Hastanesi acili … Gece 23.00 civarı… O hastaneden ne zaman geçsem hâlâ içim titrer.Hikayemin ilk başında anlattığım arkadaşım o zaman bekârdı ve bana eşlik etmişti. Benim kimbilir kaçıncı hastane yollarına düştüğüm günlerden bir gündü. Aşırı stresli ve heyecanlıydım. Kapıdan içeri girerken arkadaşım, “Beni de buralara getirdin ama hiç sevmem ben bu hastane ortamını.” diyerek yıllarca başının etini yiyeceğim o unutulmaz cümleyi kurmuştu. Oysa ben, o bana destek olsun, büyük ihtimal bebeğimin yok oluşunu öğreneceğim o anlarda yanımda olsun diye onunla gitmiştim. O ise hâlâ bana hak vermese de beni hiç ama hiç anlayamamıştı.Ben sonucu beklerken o sürekli hastanenin kalabalıklığı ve sıkıcılığından bahsediyordu. Oysa ben bebeğimin ölüm haberini alacağım zamanın dakikalarını sayarken çok eğleniyor, hastanenin renkli ışıkları altında dans ediyor, sıra numarasının bip biiip sesiyle ritim tutup şarkılar söylüyordum. Özel hobilerim arasında geceleri acili ziyaret edip o muhteşem koku ile kendimden geçmek en başlarda geliyordu.Çocukların ağlama sesleri ve bebek vızıltılarıyla şarkılar besteliyordum. Arkadaşımın sıkılıp söylenmesi çok enteresandı, zaten herkes hastaneye o saatte piknik yapmaya ya da şırıngalara su doldurup su savaşı yaparak çılgınlar gibi eğlenmeye gelirdi, de mi ama? Neyse, o beni hiçbir zaman anlamasa da o anda ve tüm zor anlarımda yanımda olmasını istediğim ve hep yanımda olan en büyük “gerçek dostumdu.” (Bunu yazayım da bari, kafamı şişirmesin yine) Bir buçuk saatlik çılgınca bekleyişin ardından görevli sonucu söyledi…
