Kızımın kırmızı kurdele ile bağlayacağım saçlarını da keseyle birlikte gördüğümü düşünsem de bu hikâyenin kızımın kürtaj ile benden kazınması ile son bulacağı hiç aklıma gelmemişti.
Ve sonunda bebeğimin kesesini gördüm. Ultrason resmini çantamdan çıkarıp çıkarıp inceliyordum.Kese dediğimiz şey, şişmeye hazır bir balondu aslında .İçinde kızımı saklayacak, koruyacak, özel bir sıvı ile dolu bir balon…İçinde henüz kızım görünmese de ben o kese resmine bakıp onun saçlarını iki yandan bağlıyor, ayaklarına kırmızı ayakkabılar giydiriyordum. Çok mutluydum.2 hafta sonra kalp atışlarını duymak üzere hastaneden ayrıldık. Keseyi gördükten sonra kalp atışı önemliydi.
Hikâye burada bitti sanmıştım. Mücadelem bitmişti. Yaşayacaklarımdan habersiz, dünyanın yükünü ben taşıdım, en büyük acıları ben çektim sanıyordum. Halbuki sadece 1 kez tüp bebek tedavisi uygulanmıştı. Sonunda kızımı içimde saklamaya başlamıştım. 2 hafta sonra kalp atışı için yine hoplaya zıplaya muayene odasına gittim.Telefonumu kızımın kalp atışı sesini kaydetmek üzere yanıma aldım. Ultrason ekranını ve içi dolu keseyi görüyordum ama herhangi bir ses yoktu.Doktorumun yüzü düştü…Herhalde makina bozuldu dedim.Ses duyulmuyor. Bilmem kaç bin dolarlık makinayı bozduğu için canı sıkılmıştı doktorun. Aklıma kötü bir şey gelmiyordu. Doktor yüzüme baktı ve “Kalbi atmıyor, üzgünüm.” dedi. Olsun dedim, biraz bekleyelim atar belki? Ya da biz duyamıyoruzdur? Odaya hemşire girdi ve doktor ona dönüp, “Dosyasına bakar mısın dondurulmuş embriyosu var mıydı?” dedi. İşte o zaman doktorun umutsuz olduğunu anlamıştım. Birdenbire ağlamaya başladım, hayır yok, dondurulmuş yok, diyerek ağlıyordum. 8.haftadaydık… 7.haftada atması gereken kalp atmamış dedi, 1 hafta da geç kalmışız acilen kürtajla almamız lazım, yarın gelin ameliyata alalım dedi.
Kürtaj mı? Nasıl yani? Kızım benim içimde filizlenip büyüsün diye onu emek emek ekmiştim içime. İğnelerle sulamıştım. Progestan kapsülleri ile beslemiştim. Şimdi zorluklarla içimde yaşattığım bebeğimi “kazıyarak” alacaklar mıydı? Hadi kalbi atıyorsa da biz görememişsek? Hadi doktor yanıldıysa? Eşime ne diyeceğim? Hemşire, eğer istersen yarın bir de ayrıntılı ultrasonda bakalım ama tıbben pek mümkün değil kalbinin atması dedi. Eşime söylediğimde inanamamıştı. Yarına kadar belki atar, dedi. Atmazmış, diyebildim.Ama o inanmadı.O gün ikimiz de pek konuşmadık.Çok üzgündük.Sonraki gün yola çıktığımızda eşimin umuduna sığınmak istesem de içimde sessiz sessiz genç bir kadın ağlıyordu. Ben muayene sopasından korkarken ameliyat masasında ölmüş bebeğimi içimden kazıyacak bir sürü aletle burun buruna gelecektim.
