Canımın ne istediğini bile anlamadan geçip gitti ilk üç ay. 2017’ye girmek üzereydik. Yoğun şekilde derse giriyordum, annem birkaç ay sonra gelse de eski sağlığına kavuşamamıştı. Hareketleri yavaş ve kısıtlıydı. Dedeme ve anneanneme bakılması için yardımcı bulmak zorunda kalmıştık. Fakat o gidince akşamları, hafta sonu, annem, babam ve ben bakıyorduk anneannem ve dedeme. Dedem sinirliydi, anneannem çok muhtaç durumdaydı. Geceleri inliyor, gün içinde çok zor nefes aldığı için ve ağrıları olduğu için çok acı çekiyordu. Baban Ankara’da iş arıyordu. Çok başka sıkıntılarımız da vardı. O zor zamanlarda beni hayata bağlayan tek mutluluk sebebim sendin kızım.
6 senedir tek duam evladımın kız olmasıydı. İlk tüp bebek denemem olumsuz olunca bir mağazaya girip kız bebek tulumu almıştım, çilek tulum… Cinsiyetini öğrenmek için doktora giderken o tulumu da çantama koydum. Senin müjdeni almak umuduyla gidiyordum çünkü. Doktor, kız, dediğinde sanırım dünyanın en mutlu insanı bendim. Eve girer girmez cinsiyet soran herkese çantamdan tulumu çıkarıp gösterdim, gözlerim ışıl ışıl…Sesim ağlamaklı..
Anneciğim hemen yelekler, hırkalar örmeye başladı. Çok enerjik ve sağlıklı bir gebelik geçiriyordum. Son aylara doğru gece uyuyamama sorunlarım olsa da seninle alakalı sıkıntılar bile benim için mutluluk sebebiydi.
8 aylık hamileyken bir sabah dedeciğin uyandığında saçmalamaya başladı. Son zamanlarda yaşadıklarımız onu çok üzüyor, geceleri haykırarak ağladığı zamanlar oluyordu. Asla teselli olmuyor, teskin edilmiyordu. Bizim uğradığımız haksızlıklar, yaşadığımız mağduriyetler, bizden çok babamı üzüyordu. Bir gün, “Allah’ım dayanamıyorum, tüm bu yaşananları unutmak istiyorum, bir şey olsun ve hafızamı yitireyim.” diye dua etmişti. Nitekim o sabah ciddi ciddi babamın delirdiğini düşündüm. Bağırarak ağlamaya başladım. Babam beni duymuyor, anlamıyor, tanımıyordu. Yüzüme boş boş bakıp mantıksız cümleler kuruyordu. Babaaa, sonunda aklını mı yitirdin babaaaam…Babamı öyle görmeye dayanamayıp balkona çıktım. Hemen ambulansı aradık. Ambulans gelene kadar babamı görmek, duymak, bakmak istemiyordum. Tahammül edemiyordum. Ambulans gelince bir hemşire de yanıma gelip beni teskin etti. Perişan haldeydim, karnım burnumda…Tansiyon 17/22… Beyin kanaması geçirmiş olabilir dediler. Babam 8 gün hastanede yattı. Zavallı yarı felçli annem de yanında…Abim özel durumundan dolayı yanımıza gelemiyordu. Ben son aylardayım diye benim gitmeme annem razı olmamıştı. Ben yine dedemlere geçmiş, bu sefer de babam için üzülmeye başlamıştım. Üzülmem gereken şeyleri sıraya koyamıyordum bile…Babam artık asla eski babam olamayacaktı…
Şubat 2022